Heel hartelijk dank allemaal
Het klinkt misschien gek maar wij voelen niet heel veel verdriet. Wij waren eigenlijk al kwijt wie we vroeger hadden. Hij was nog helemaal helder, dat wel, maar communiceren zoals we vroeger deden was er al een tijdje niet meer bij. Het missen van hemzelf duurt dus al een poosje, en het verdriet, misschien beter weemoed te noemen, komt op het moment dat je herinneringen aan het ophalen bent. We missen hem inderdaad al heel erg, maar uit ervaring weet ik dat iemand niet echt weg is zolang je herinneringen ophaalt. Mijn vader is al 27 jaar dood, maar wij denken nog zo regelmatig aan hem, aan zijn verhalen, zijn houding, zijn uiterlijk, dat het lijkt alsof hij er nog steeds is. Dat je hem nog steeds een brief kunt sturen.
Zo zal het ook gaan bij Eriks vader.
De dood hoort gewoon bij het leven, maar er is een dood in het vooruitzicht waar wél heel erg bij gehuild gaat worden, en waar wél het verdriet een diep gat in je slaat. Maar zover is het nog niet. Het leven van mijn schoonzusje wordt nog steeds gevierd!